Slow Dance

Have you ever watched kids
On a merry-go-round?
Or listened to the rain
Slapping on the ground?
Ever followed a butterfly's erratic flight?
Or gazed at the sun into the fading night?
You better slow down.
Don't dance so fast.
Time is short.
The music won't last.

Do you run through each day
On the fly?
When you ask "How are you?"
Do you hear the reply?
When the day is done
Do you lie in your bed
With the next hundred chores
Running through your head?
You'd better slow down
Don't dance so fast.
Time is short.
The music won't last.

Ever told your child,
We'll do it tomorrow?
And in your haste,
Not see his sorrow?
Ever lost touch,
Let a good friendship die
Cause you never had time
To call and say "Hi"?
You'd better slow down.
Don't dance so fast.
Time is short.
The music won't last.

When you run so fast to get somewhere
You miss half the fun of getting there.
When you worry and hurry through your day,
It is like an unopened gift....
Thrown away.
Life is not a race.
Do take it slower
Hear the music
Before the song is over.

Bron: Internet

Een rustig dagje

Koffie zetten, met de hand, op het oliestel. Zoals oma het deed, paar korreltjes zout erbij en een schepje Buisman. En geen aanstekers hè, gewoon een lucifer gebruiken.



Jezelf verwennen, koffie met slagroom, met de hand geklopt.

En wat namen we daarbij? De allerlekkerste ontbijtkoek (peperkoek, noemden wij dat thuis) naar een recept van Tineke.



Online het Hema Breiboek besteld, een ouwe klassieker. Ik ben benieuwd naar wat erin staat. Volgende week kan ik het ophalen. Ik wist het niet, maar 't was vandaag ook nog 2 euro goedkoper omdat de Hema zoveel jaar bestaat.



Daarna de krant. Alles weten, maakt niet gelukkig. Ik sla nog wel eens wat over.

Een leuke aanbieding, die kookboekjes van Herman, maar ik hoef ze niet. Genoeg lekkers te vinden in blogland.

Eerst gaan we volgende week de preischotel van Jolanda maken:

Onderin de ovenschaal doe ik gehakt, die ik met een kleine ui en wat kruiden heb rul gebakken. Daarna de gesneden prei erover, die 4 minuutjes gekookt was. Daarover een geklutst ei. En daar weer over een zelfgemaakte aardappelpuree (met roomboter en een beetje melk, zout en nootmuskaat door de fijngestampte  aardappels. Erover ging een laagje paneermeel gemengd met geraspte belegen kaas. Tenslotte nog wat klontjes boter, ik deed dat met de kaasrasp, die ik toch al gebruikt had liggen. Zo'n 15-20 minuten in de oven op 200 graden en smullen maar.

Bedankt voor dit recept, Jolanda.



Tijd voor een kop soep.



met foccacia (heel lekker, van de L.iddl.



Verder met breien van een kussenomslag.



En dan ... Het Kleine Huis. Ik kan er nog steeds van genieten.

Heerlijk, zo'n rustige dag. 'k Ben vandaag een beetje gammel en ik mag van echtgenoot niks doen. Ik schijn hem ooit gehoorzaamheid beloofd te hebben :))

En dan nu nog even naar MP om een winterjas van echtgenoot erop te zetten. Hij zou die nu natuurlijk beter zelf kunnen aantrekken. Het is een lange jas, merk Wellington, afneembare kraag, maat 50.

Cake uit de wonderpan

Dit is een recept voor de senior wonderpan. Wat de baktijd betreft, ben ik er nog niet helemaal uit of liever gezegd: hoe hoog de vlam moet zijn.
Het recept dat ik bij de wonderpan kreeg, geeft 1 uur aan op een kleine vlam. Dat is in elk geval te weinig. En wat is eigenlijk een kleine vlam? De eerste keer dat ik de pan gebruikte, had ik na 2,5 uur nog steeds dun beslag. Ik heb hem toen maar af laten koelen en afgewacht wat er gebeurde: niets, het bleef dun beslag.
Toen bleek toch wel dat het een "wonderpan" is, want het afgekoelde beslag heb ik weer op het vuur gezet, nu wat hoger, en na een half uur had ik een heerlijke cake.
In ieder geval, hoog of laag vuur, het wordt uiteindelijk cake :)
Zelf houden we van 'natte keek' en tot nu toe is dat wel gelukt.
Ik zet de pan nu op een oliestel, op niet al te laag vuur.

Voor de grote wonderpan heb je nodig:

250 gram zelfrijzend bakmeel
250 gram suiker
200 gram gesmolten boter
4 eieren
eventueel vanillesuiker of geraspte citroenschil

Eieren met suiker 5 minuten kloppen. De gesmolten boter erdoor roeren en daarna de bloem erdoor werken. De vorm invetten, de massa erin doen en 1 uur op een kleine vlam bakken.

Rijstepap

Een recept uit grootmoeders tijd, langzaam gekookt op een petroleumstel.

Ingrediënten

• 200 gram dessertrijst
• 1 liter volle melk
• mespunt zout
• eventueel 1 vanillestokje, opengesneden

Bereiding
Meng alle ingrediënten in een pan met een dikke bodem.
Breng het mengsel al roerend aan de kook en laat de rijst op een heel zacht vuur rustig doorkoken totdat de meeste melk opgenomen is en het er uitziet als pap (laat je de pap nog wat meer inkoken, dan krijg je rijstebrij). Dit duurt ongeveer een half uur.
Serveer de pap met een klontje koude roomboter, wat bruine basterdsuiker en gemalen kaneel.


Voor 4 personen


Bron: Landleven nr 7 2010

Slow living and travel op z'n Grieks

Ik heb het al eerder over de Zagoria gehad.
Zie:  http://karnelly.blogspot.com/2008/11/hotel-porfyron-in-ano-pedina-zagoria.htm en http://karnelly.blogspot.com/2010/05/zagoria.html

Vandaag stond er een artikel van Hans Avontuur in de Reiskrant van het AD en hier volgt een gedeelte van dat artikel:

Slow travel op z'n Grieks

Verborgen in bergland liggen 46 bijna onaangetaste dorpen: de Zagori. Na jaren van ontvolking wordt de streek herontdekt door jonge Grieken uit de steden. Zij beginnen kleinschalige toeristische bedrijfjes.

Wandelend in Ano Pedina klopt er iets niet. In het dorp heerst een zekere levendigheid die niet meteen te verklaren is.
Pas als de Nederlandse Rita Kirligitsis-Berends vertelt, valt alles op z'n plaats. "De afgelopen jaren zijn hier steeds meer jonge Grieken komen wonen die het snelle leven van de stad beu zijn."  Dus dát is het. Die jonge gezichten. Kinderstemmen. Positieve energie.
Elders in de Zagori regeert vooral de stilte. In de meeste dorpen woont nog maar een handvol mensen. Bijna allemaal hoogbejaard. Volgende generaties zijn er de afgelopen decennia massaal weggetrokken. Geen werk, geen toekomst. Als stille getuigen liggen de verschillende dorpen verstrooid over het ruige berglandschap tegen de Albanese grens, een streek waar nog beren, wolven en lynxen leven.
Rita en haar Griekse man Yannis waren een van de eersten die de omgekeerde weg bewandelden en zich juist in de Zagori vestigden. Eerst als uitbaters van het pension Orestes House, sinds enkele jaren hebben zij hun eigen hotel: Porfyron. Met de rode gevel is dit meteen het opvallendste gebouw van Ano Pedina, want zoals overal in de streek zijn bijna alle huizen grijs. Het is de kleur van de natuursteen waarmee de woningen zijn gebouwd.
Dat Porfyron afwijkt is het gevolg van de restauratie, waarbij zoveel mogelijk is teruggegrepen op de originele kleuren en vormen van het pand dat in 1850 als dokterswoning werd gebouwd. Zo'n voornaam gebouw had destijds kennelijk een kleurtje.

"Jarenlang waren wij hier de enige nieuwkomers", vertelt Rita. "Die groep is de afgelopen jaren uitgegroeid tot zo'n dertig personen, de helft van de totale bevolking. De meesten van hen hadden een goede baan in Athene of Thessaloniki maar waren ontevreden met hun snelle leven. Hier vinden zij de rust en een heel ander bestaan. Met meer tijd voor elkaar en een rijker sociaal leven."

Nog wat citaten uit dit artikel:

" Mensen wonen in Athene om te werken, niet om te leven", zegt Kostas, die inmiddels drie jaar een guesthouse heeft. "De hele dag stress, enkel om je rekeningen te betalen."

Manos en Christina:  "Het is net één grote familie. Iedereen helpt ons om het guesthouse op orde te krijgen, terwijl sommigen ook concurrenten zijn."

"Ik heb mijn studie aan de universiteit afgebroken om hier te leren weven", vertelt Lena. "Levenslang op kantoor zag ik niet zitten. De gedachte alleen al maakte mij nerveus."
En dus leerde Lena weven, zoals vroeger alle meisjes in de Zagori dat leerden. Samen met vriendin Yiota heeft ze nu een atelier in Elati. Hier worden kleding, tapijten en wandkleden gemaakt. Liefst op basis van wol uit de omgeving die met natuurlijke grondstoffen wordt gekleurd.

Dat een bestaan in de bergen ook nadelen heeft is duidelijk. Ook voor Lena en Makis, die het zonder comfort moeten doen. "En hier hebben we het ook druk hoor", vertelt ze. "Weven, huishouden, honden, tuin. Alleen krijg je er hier energie van, terwijl je in de grote stad wordt leeggezogen door verplichtingen en méer, méér, méér. Hier voel je nog echte grond onder je voeten in plaats van asfalt en beton."

"Je zou denken dat het hier hoog in de bergen een geïsoleerd bestaan is", zegt Electra. "Maar in vergelijking met Athene is het hier juist heel sociaal. Mensen zijn afhankelijk van elkaar, hebben nog oog én tijd voor de ander. En dat warme gevoel delen we graag met onze gasten."

Meer informatie:

mooizagori.nl
zagoria.nl
http://www.porfyron.com/dutch/home.html

Eenvoudig leven in de Zagoria

Zaterdag stond er een artikel in het AD (Hans Avontuur), dat mijn aandacht trok. Ten eerste ging het over Griekenland en dat is ons favoriete vakantieland; ten tweede ging het over de Zagoria, een gebied in Noord-Griekenland waar we inmiddels twee keer geweest zijn en waar we beslist nog vaker heen willen (Hotel Porfyron in Ano Pedina is beslist een aanrader); ten derde ging het over eenvoudig leven.
Het is toch opvallend dat wereldwijd mensen zich ervan bewust worden dat eenvoudig leven, een leven langzaaam en puur, een leven is dat veel meer voldoening en rust geeft. Genoeg is genoeg.

Wijze Lena

Hans Avontuur ontdekt tussen de Griekse herfstkleuren een dorp waar een jonge generatie het anders doet.

Haar naam is Lena. Maar hetzelfde verhaal geldt voor Yiota, Lila, Dina, Kostas, Yannis en Cristina. En dan ben ik nog een aantal mensen vergeten. Het zijn jonge Grieken die hebben gestudeerd in Athene of Thessaloniki, maar hun goede banen hebben opgezegd om in een klein bergdorp in de Zagoria te gaan wonen. Een ruwe streek tegen de Albanese grens, waar de herfst buitengewoon kleurrijk en stemmig is.

Deze jonge mensen hebben een keuze gemaakt. Stop, genoeg. Ze wilden niet meer sneller, groter, mooier. Ze wilden een ander leven. Langzaam en puur.

Lena stopte met haar universitaire studie om in Ano Pedina het ambachtelijke weven te leren. Net zoals de meisjes uit de bergdorpen het vroeger van hun moeders leerden.

Lena maakte haar opleiding tot weefster af en opende onlangs samen met vriendin Yiota een atelier in het gehucht Elati - op een steenworp van Ano Pedina, waar ze weven, workshops geven en spullen verkopen. "Moet je deze weefstoel zien", zegt ze, terwijl de herfstzon door het raam binnenvalt. "Die hebben we van een oude mevrouw uit het dorp te leen gekregen. Ze kreeg hem bijna zeventig jaar geleden van haar man als huwelijkscadeau.

"Het is dit soort details die de jonge Grieken naar de Zagoria brengen. Het leven is er echt en vol positieve energie. Zo anders dan in Athene, waar de samenleving inmiddels ook draait om winstcijfers en rendement. Zeker nu het economisch moeilijk is.

Voor Lena was dat enkele jaren geleden al een schrikbeeld. "Als ik mijn studie had afgerond, was ik op een kantoor gaan werken", zegt ze. "En de gedachte aan hoe mijn leven er dan over tien jaar uit zou zien, maakte mij nerveus. Ik moest dus iets veranderen."

Ze voegde de daad bij het woord en was niet de enige.

Waarom tientallen Lena's met een soortgelijk verhaal voor de Zagoria hebben gekozen, is niet helemaal duidelijk. Misschien is het de magische aantrekkingskracht van de 46 bijna onaangetaste dorpjes die na de Tweede Wereldoorlog en de Griekse burgeroorlog in schoonheid achterbleven, toen de bevolking elders op zoek ging naar een beter leven.

Dezelfde zoektocht brengt een nieuwe generatie in omgekeerde richting terug. Soms omdat de familiewortels in de streek liggen, soms ook niet. Het geisoleerde bestaan lijkt misschien mooi, maar is zeker niet voor iedereen weggelegd. En weinig mensen kunnen en durven te leven zoals Lena en haar vriend Makis, in een piepklein huisje waar precies genoeg plaats is voor een bed, een tafeltje en een kooktoestel. Sanitair, mooie zitkamer, ruime keuken? Van ondergeschikt belang.

"Kijk hier eens uit het raam", zegt Lena, terwijl ze op het golvende landschap wijst. "Dan weet je toch genoeg.

Zagoria

Aan schapen en geiten op en langs de weg zijn we gewend, maar



los lopende varkens hadden we nog niet eerder gezien. Echte scharrelvarkens dus.

We zijn op weg naar het Zagoria-gebied met zijn mooie dorpjes, waarvan er nog 46 bewoond zijn.





Uniek in dit gebied zijn de boogbruggen die de bewoners vele eeuwen geleden over de geulen en rivieren wisten te bouwen van losse stenen.



Ons uiteindelijke doel is Hotel Porfyron in Ano Pedina. Zo'n 10 jaar geleden hebben we daar Yiannis en Rita Kirligitsis ontmoet. Destijds runden zij hotel Orestis House.



We werden gastvrij ontvangen en hebben een rondleiding door het hotel gekregen. Wat is het prachtig ingericht, zo authentiek en vooral gezellig. Echt een aanrader.



Yiannis, bezig met het schoonmaken van paddestoelen.

Zie ook  http://karnelly.blogspot.com/2008/11/hotel-porfyron-in-ano-pedina-zagoria.html

Hotel Porfyron in Ano Pedina (Zagoria)

Gisteren met plezier gekeken naar een herhaling van Herrie in het Hotel van Herman Blijker, een serie reportages waarin een aantal noodlijdende hotels onder de loep genomen wordt. Dit keer was het Hotel Porfyron in het plaatsje Ano Pedina, één van de 46 nog bewoonde Zagoria dorpen in de Epiros.

Een aantal jaren geleden hebben wij een trektocht gemaakt door Noord-Griekenland en ook één nacht gelogeerd in een prachtig authentiek huis in Ano Pedina. Bij Yiannis en Rita Kirligitsis, die destijds het hotel Orestis House leidden, werden we gastvrij ontvangen en hebben er heerlijk gegeten.

In 2000 zijn Yiannis en Rita begonnen met de restauratie van de oude dokterswoning in Ano Pedina, waarbij het originele karakter van de woning zoveel mogelijk is behouden. Het resultaat is prachtig.

Op hun site valt dit te lezen:

Bij de eigenaren, Yiannis en Rita Kirligitsis, staat de Griekse traditie hoog in het vaandel. De gasten worden volgens goede Griekse gewoonte gastvrij ontvangen, iedereen voelt zich welkom. In het restaurant van het hotel koken zij dagelijks verse streekgerechten met ingrediënten uit hun eigen tuin of de directe omgeving. Het meeste brood wordt zelf gebakken. Elke dag is er een nieuw menu, waarbij ook de vegetariër niet vergeten wordt. Een liefhebberij van Rita is het maken van jams, marmelades en likeuren. Deze zijn dan ook verkrijgbaar in diverse bijzondere smaken, zoals vlierbes en cantharel. Bij het uitgebreide ontbijt kunt u de verschillende eigengemaakte jams proberen! Yiannis maakt zijn eigen rode wijn en sipero (raki).

Enfin, lees zelf maar verder op de site van Rita en Yiannis over het hotel, de streek Zagori, de culinaire arrangementen. Een aanrader!

Rita plaatst regelmatig heerlijke recepten uit de Griekse keuken. Die vind je hier .

In mei 2010 hebben we Rita en Yiannis bezocht. Zie http://karnelly.blogspot.com/2010/05/zagoria.html