Zaterdag stond er een artikel in het AD (Hans Avontuur), dat mijn aandacht trok. Ten eerste ging het over Griekenland en dat is ons favoriete vakantieland; ten tweede ging het over de Zagoria, een gebied in Noord-Griekenland waar we inmiddels twee keer geweest zijn en waar we beslist nog vaker heen willen (Hotel Porfyron in Ano Pedina is beslist een aanrader); ten derde ging het over eenvoudig leven.
Het is toch opvallend dat wereldwijd mensen zich ervan bewust worden dat eenvoudig leven, een leven langzaaam en puur, een leven is dat veel meer voldoening en rust geeft. Genoeg is genoeg.
Wijze Lena
Hans Avontuur ontdekt tussen de Griekse herfstkleuren een dorp waar een jonge generatie het anders doet.
Haar naam is Lena. Maar hetzelfde verhaal geldt voor Yiota, Lila, Dina, Kostas, Yannis en Cristina. En dan ben ik nog een aantal mensen vergeten. Het zijn jonge Grieken die hebben gestudeerd in Athene of Thessaloniki, maar hun goede banen hebben opgezegd om in een klein bergdorp in de Zagoria te gaan wonen. Een ruwe streek tegen de Albanese grens, waar de herfst buitengewoon kleurrijk en stemmig is.
Deze jonge mensen hebben een keuze gemaakt. Stop, genoeg. Ze wilden niet meer sneller, groter, mooier. Ze wilden een ander leven. Langzaam en puur.
Lena stopte met haar universitaire studie om in Ano Pedina het ambachtelijke weven te leren. Net zoals de meisjes uit de bergdorpen het vroeger van hun moeders leerden.
Lena maakte haar opleiding tot weefster af en opende onlangs samen met vriendin Yiota een atelier in het gehucht Elati - op een steenworp van Ano Pedina, waar ze weven, workshops geven en spullen verkopen. "Moet je deze weefstoel zien", zegt ze, terwijl de herfstzon door het raam binnenvalt. "Die hebben we van een oude mevrouw uit het dorp te leen gekregen. Ze kreeg hem bijna zeventig jaar geleden van haar man als huwelijkscadeau.
"Het is dit soort details die de jonge Grieken naar de Zagoria brengen. Het leven is er echt en vol positieve energie. Zo anders dan in Athene, waar de samenleving inmiddels ook draait om winstcijfers en rendement. Zeker nu het economisch moeilijk is.
Voor Lena was dat enkele jaren geleden al een schrikbeeld. "Als ik mijn studie had afgerond, was ik op een kantoor gaan werken", zegt ze. "En de gedachte aan hoe mijn leven er dan over tien jaar uit zou zien, maakte mij nerveus. Ik moest dus iets veranderen."
Ze voegde de daad bij het woord en was niet de enige.
Waarom tientallen Lena's met een soortgelijk verhaal voor de Zagoria hebben gekozen, is niet helemaal duidelijk. Misschien is het de magische aantrekkingskracht van de 46 bijna onaangetaste dorpjes die na de Tweede Wereldoorlog en de Griekse burgeroorlog in schoonheid achterbleven, toen de bevolking elders op zoek ging naar een beter leven.
Dezelfde zoektocht brengt een nieuwe generatie in omgekeerde richting terug. Soms omdat de familiewortels in de streek liggen, soms ook niet. Het geisoleerde bestaan lijkt misschien mooi, maar is zeker niet voor iedereen weggelegd. En weinig mensen kunnen en durven te leven zoals Lena en haar vriend Makis, in een piepklein huisje waar precies genoeg plaats is voor een bed, een tafeltje en een kooktoestel. Sanitair, mooie zitkamer, ruime keuken? Van ondergeschikt belang.
"Kijk hier eens uit het raam", zegt Lena, terwijl ze op het golvende landschap wijst. "Dan weet je toch genoeg.
De Turkse winkel had mooie, goed rijpe abrikozen. 
